Det er ei kjær forteljing, eg kjenner ho att frå eg var unge:

Dei sorgtyngde læresveinane dreg ut for å fiske, kjem tomhendte tilbake og Jesus møter til dei der på stranda Dei kjende han ikkje att. Men så fortel Johannes: «Den læresveinen som Jesus hadde kjær, sa til Peter: «Det er Herren.»»

«Det er bare med hjertet at man kan se riktig, det vesentlige er usynlig for øyet» seier reven til den vesle prinsen i boka Den lille prinsen. Prinsen har trengt å lære dette fordi han vart så skuffa då han oppdaga at hans kjære rose ikkje var den einaste; verda var full av roser. Prinsen lærte å kunsten å gjere reven tam; ved ritualet; å kome til same tid kvar dag, ved å nærme seg tålmodig og forsiktig, ved å gje tid til å kjenne forventning og glede ved å møtast gjorde prinsen reven tam. Ved det lærte prinsen korleis hjartet ser riktig; det er all den tida han har sløst bort på å stelle si eiga rose som gjort ho kjær – kjent og kjær.
Eg tenkjer på ungane i desse dagane, at vi ikkje må gløyme å fortelje forteljingane, dei som gjev håp, dei som gjer trygge; forteljinga om venen Jesus som kom att frå dødsriket, om det gode han gjorde, om Gud som finst i verda, om Godleiken. Om og om igjen må vi fortelje; slik at dei kan kjenne att det gode og med hjartet sjå lys når det synes mørkt.